Sąd nie może rozstrzygnąć sprawy na posiedzeniu niejawnym, jeśli mógł ją skierować na jawną sesję. Jeśli tego nie zrobił, pozbawił strony możliwości obrony swoich praw, co doprowadzić może do stwierdzenia nieważności całego postępowania.

Popularny dziś „wniosek o przeprowadzenie rozprawy także pod nieobecność strony" spełnia wymóg złożenia wniosku o przeprowadzenie rozprawy w znaczeniu art. 1481 § 3 KPC i obliguje sąd do wyznaczenia rozprawy, chyba że pozwany uznał powództwo. Mimo wniesienia o to w pozwie, na dalszym etapie postępowania, np. apelacyjnym, taki wniosek staje się dla sądu II instancji niewidoczny. Skutek? Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym, na którym sąd w wyniku apelacji może całkowicie zmienić zaskarżony wyrok i odmienić sytuację stron. Wygrywający stanie się przegranym i nie dowie się dlaczego.

Pojawiały się poglądy, że by doprowadzić do rozpoznania sprawy na rozprawie, należy złożyć dwa wnioski: o przeprowadzenie rozprawy i o rozprawę pod nieobecność strony. Dodatkowo warto zastrzec taki wniosek jeszcze w apelacji lub odpowiedzi na apelację.

Zostały one jednak zniwelowane na korzyść stron i wyraźnie przesądzono, że wystarczający jest jeden wniosek złożony już w pierwszym piśmie procesowym. Przepis o orzekaniu na posiedzeniu niejawnym nie może być interpretowany rozszerzająco, bo jest wyjątkiem od zasady jawności, która wynika m.in. z art. 45 ust 2 konstytucji – uznał Sąd Apelacyjny w Szczecinie.

Sygnatura akt: AGa 119/18